სამეანო ანესთეზიის სახელმძღვანელო

ანბანური საძიებელი:        ლ
საძიებელი
ფიზიოლოგიური ცვლილებები ორსულობის დროს
ანალგეზია
სამშობიარო მოქმედების ეპიდურული გაუტკივარება
საკეისრო კვეთა რეგიონალური გაუტკივარებით
ზოგადი გაუტკივარება მეანობაში
ორსულობის გართულებები
სამეანო სისხლდენა
მშობიარის რეანიმაცია
ახალშობილთა რიანიმაცია
დამატებით
 

თავი 4

საკეისრო კვეთა რეგიონული გაუტკივარების ქვეშ

თავის შინაარსი:

უკუჩვენება
დადებითი მხარები
უარყოფითი მხარეები
სპინალური გაუტკივარება
ეპიდურული გაუტკივარბა
კომბინირებული სპინალურ – ეპიდურული გაუტკივარება
საშვილოსნოს რელაქსაცია ნიტროგლიცერინის საშუალებით
ადგილობრივი და ინფილტრაციული ანესთეზია
პოსტოპერაციული ტკივილის სინდრომის მკურნალობა

საკეისრო კვეთის დროს იხმარება როგიონული გაუტკივარების შემდეგი მეთოდები:

  • სპინალური გაუტკივარება.
  • ეპიდურული გაუტკივარება.
  • კომბინირებული სპინალურ – ეპიდურული გაუტკივარება.
  • ადგილობრივი / ინფილტრაციული გაუტკივარება.
არცერთი ამ მეთოდთაგანი არ არის აბსოლიტურად საიმედო. ყოველთვის მოსალოდნელია არაადექვატური გაუტკივარბა, ან გახალგრძლივებული ოპერაციული ჩარევა. აქედან გამომდინარე პაციენტს არა მარტო არჩული გაუტკივარების არსი უნდა ავუხსნათ, არამედ იგი უნდა მომზადდეს ზოგადი გაუტკივარებისათვის, რომელიც შეიძლება საჭირო გახდეს ოპერაციის მსვლელობისას. პაციენტს უნდა განემარტოს, რომ იგი ვერ იგრძნობს ოპერაციის მიმდინარეობას და ყველა პრობლემის მიმართ მიღებული იქნება დაუყოვნებელი ზომები.

სპინალური და ეპიდურული გაუტკივარების უკუჩვენება საკეისრო კვეთის დროს:

  • პაციენტის მიერ უარის თქმა
  • მშობიარის მძიმე ჰიპოვოლემია
  • კოაგულაციური დარღვევები
  • მწვავე ბაქტერიემია, სეფსისი და ლოკალური ინფექცია მოსალოდნელი პუნქციის არეში
  • ზოგიერთი ნევროლოგიური დაავადება
  • გულის ზოგიერთი მძიმე თანდაყოლილი, ან შეძენილი დაავადება


დადებითი მხარები:

  • თავიდან ვიცილებთ ზოგად გაუტკივარებასთან დაკავშირებულ პრობლემებს.
  • მშობიარისა და მისი მეუღლის დასწრება ბავშვის დაბადების დროს.
  • ახალშობილი არ იბადება მედიკამენტური დეპრესიით.
  • პოსტოპერაციულ პერიოდში ტკივილი ნაკლებია.
  • დედასა და ახალშობილს შორის ადრეული კავშირი და ადრეული ძუძუთი კვება.


უარყოფითი მხარეები:

  • არაადექვატური გაუტკივარება.
  • მშობიარის ჰიპოტენზია.
  • მაგარი გარსის გაჩხვლეტის შემდგომი თავის ტკივილი. (< 2% სპინალური გაუტკივარების დროს)
  • საჭიროა გარკვეული დრო გაუტკივარების მისაღწევად. (ეპიდურული)


სპინალური გაუტკივარება საკეისრო კვეთის დროს:

სპინალური გაუტკივარება არჩევის მეთოდია გეგმიური და ზოგი სახის სასწრაფო საკეისრო კვეთის დროს. მას აქვს სწრაფი დასაწყისი, კარგი გაუტკივარბა და ფანქრის წვერისმაგვარი ნემსის გამოყენებისას პოსტპუნქციური თავის ტკივილის შემთხვევები ძალიან დაბალია.

საბაზისო ტექნიკა:

საანესთეზიო აგენტი – მძიმე 0,5% ბუპივაკაინი (10 – 15მგ.) იძლევა უფრო კარგ გაუტკივარებას, ვიდრე სუფთა ბუპივაკაინი.

სპინალური ნემსი – 24, ან 25G ზომის ფანქრის წვერისმაგვარი ნემსი.

პაციენტის პოზიცია – მას შემდეგ, რაც მოხდება ინტრატეკალურად ანესტეტიკის შეყვანა, მჯდომარე, ან გვერდზე მწოლიარე პაციენტი უნდა დავაწვინოთ ზურგზე, ოდნავ მარცხენა ლატერალურ პოზიციაში, რისთვისაც შეიძლება მარჯვენა მხარეს მორგვის ამოდება. ანესთეტიკის თანდათან გავრცლებასთან ერთად ვითარდება ანესთეზია და მოტორული ბლოკი. ოპერაციული ჩარევა არ უნდა იქნას დაწყებული, სანამ ტაქტილური შეგრძნება არ დაიკარგება T6 დონეზე, ჩხვლეტის შეგრძნება T5 დონეზე და ტემპერატურული მგრძნობელობა T4 დონეზე.

ჰიპოტენზიის მართვა – იგი ასოცირბულია ბლოკის სწრაფ დაწყებასთან და ხშირად თან ახლავს სიფერმკრთალე, გულისრევა და პირღებინება. იმისათვის, რომ თავიდან ავიცილოთ ნაყოფის ასფიქსია, სისტოლური არტერიული წნევა უნდა შევინარჩუნოთ 90მმHg-ზე მაღლა.
  • პოზიცია – პაციენტის ოდნავ მარცხენა გვერდზე გადაბრუნება ეფექტური ღონისძიებაა, რათა თავიდან ავიცილოთ აორტოკავალური კომპრესია. თუ განვითარდა მზიმე ჰიპოტენძია, პაციენტი მთლიანად უნდა გადავაბრუნოთ მარცხნივ.
  • ინფუზია – გაუტკივარების დაწყებამდე საჭიროა რინგერ ლაქტატის 500 – 1000 მლ-ის გადასხმა, თუმცა არსებობს მონაცემები, რომ კრისტალოიდური ხსნარების ინფიზიას მცირე როლი ენიჭება ჰიპოტენზიის მკურნალობაში. კოლოიდური ხსნარები უნდა ვიხმაროთ დიდი სიფრთხილით ხშირი ანაფილაქსიური რეაქცების გამო, რომლის დროსაც სწრაფად ვითარდება ნაყოფის ჰიპოქსია.
  • ვაზოპრესორები – ყველაზე ეფექტური საშუალებებია ჰიპოტენზიის საწინააღმდეგოთ.
    • ეფედრინი – უნდა იქნას წინასწარ ამოღებული შპრიცში და გამზადებული გამოსაყენებლად. საწყისი დოზა შეადგენს 6მგ-ს. ალტერნატიული ვარიანტია ეფედრინის ინფუზია. (30მგ. 500მლ რინგერში) არტერიული წნევა მატულობს გულის წუთგადასროლის გაზრდის და პერიფერიული ვაზოკონსტრიქციის ხარჯზე. ადრენერგულ რეცეპტრებზე მისი მოქმედება არაპირდაპირია, ამიტომ არსებობს ტაქიფილაქსიის განვითარების ალბათობა.
    • ფენილეფრინი (მეზატონი) – საწყისი დოზაა 20 – 100 მკგ. იგი უფრო ეფექტური ვაზოპრესორია, მაგრამ ხშირად ვითარდება რეფლექსური ბრადიკარდია და შეიძლება საჭირო გახდეს 600 მკგ ატროპინის გამოყენება. 100 მკგ-ზე მაღალი დოზის ხმარებისას ხდება პლაცენტის სისხლძარღვების კონსტრიქცია.

ინტრათეკალური ოპოიდები:

  • ფენტანილი – ინტრათეკალურად მისი დამატება 12,5 – 25 მკგ. აუმჯობესებს გაუტკივარების ხარისხს ოპერაციის დროს.
  • დიამორფინი – 300 მკგ-ის ინტრათეკალური შეყვანა აუმჯობესებს გაუტკივარების ხარისხს, რომელიც გრძელდება პოსტოპერაციულ პერიოდშიც 8 – 14 სთ-ის განმავლობაში.
  • მორფინი – 300 – 500 მკგ. დოზით იწვევს გაუტკივარებას 12 – 20 სთ-ის მანძილზე. არის დაგვიანებული სუნთქვის დეპრესიის საფრთხე, ამიტომ პაციენტები, რომლებსაც გაუკეთდათ მორფინის ინტრათეკალური ინექცია, უნდა იმყოფებოდდენ მუდმივი დაკვირვების ქვეშ ცნობიერების დონისა და სუნთქვის მონიტორირების მიზნით.
  • პეტიდინი – 1მგ/კგ დოზით მისი ინტრათეკალური შეყვანა (თანაბარი რაოდენობით 10%-იან გლუკოზასთან ერთად) იწვევს სრულ ანალგეზიას საკეისრო კვეთის დროს, რომლის ხანგრძლივობაა დაახლოებით 60 წთ. იგი ნაჩვენებია ადგილობრივ ანსთეტიკებზე ალერგიის შემთხვევაში, აგრთვე გულ-სისხლძარღვთა მძიმე დაავადების მქონე პაციენტებში, როცა დაუშვებლია ჰიპოტენზია და სისხლის შუნტირება.
ყველა ოპოიდის გამოყენების დროს შეიძლება აღინიშნოს კანის ქავილი. იგი როგორც წესი ძლიერი არ არის და მნიშვნელოვნად მცირდება 0,1 – 0,4 მგ ნალოქსონის ინტრავენური ინექციის შემდეგ.

ოპერაციის მსვლელობის დროს:

  • პაციენტს ეძლევა ჟანგბადი მაღალი ნაკადით ნაყოფის ამოყვანამდე.
  • უნდა ხდებოდეს არტ. წნევის, ე.კ.გ-ს და პულსოქსიმეტრიის მონაცენების მონიტორირება.
  • მნიშვნელოვანია, რომ მოვიპოვოთ პაციენტის კარგი ურთიერთგანწყობა და ნდობა.
  • ჰიპოტენზიის მკურნალობა ხდება ეფედრინის ზრდადი დოზებით, ან ეფედრინის ინფუზიით.
  • თავიდან უნდა იქნეს აცილებული აორტოკავალური კომპრესია.
  • ოპერაციამდე თითქოსდა კარგი გაუტკივარების მიუხედავად, ოპერაციის მსვლელობაში შეიძლება აღინიშნოს არაადექვატური ბლოკი. თუ ტკივილის სინდრომი ნაადრევად გამოჩნდა, საჭიროა ზოგადი გაუტკივარება, ხოლო თუ მოგვიანებით სტადიაზე აღინიშნა, როცა ჭრილობა იხურება, ინფილტრაციული ანალგეზია და ინტრავენური ოპოიდების ხმარება ჩვეულებრივ საკმარისია ადექვატური გაუტკივარების მისაღწევად.
  • ნაყოფის ამოყვანის შემდეგ ინტრავენურად კეთდება 5 – 10 ერთეული ოქსიტოცინი, ან 20 ერთეული შეიყვანება საინფუზიო ხსნარში. ლატერალურ პოზიციაში მოთავსების მიზნით ამოდებული მორგვი მოსცილდება და ჟანგბადის მიცემაც შეიძლება დამთავრდეს. (ერგომეტრინის გამოყენებას უნდა მოვერიდოთ, რადგან იწვევს გულისრევას და პირღებინებას. აგრეთვე მისი α 1 ადრენომიმეტური ეფექტის გამო შეიძლება განვითარდეს არტერიული ჰიპერტენზია და ფილტვის შეშუპებაც კი.)

მაღალი სპინალური ბლოკადა:

საკეისრო კვეთის აუცილებლობის შემთხვევაში წინასწარ ჩადგმულ ეპიდულ კათეტერში ანესთეტიკის შეყვანამ შეიძლება არ მოგვცეს საჭირო დონის გაუტკივარება. თუ ამის შომდეგ ნაცადი იქნა სპინალური გაუტკივარება, ანესთეტიკის სტანდარტულმა დოზამ (10- 15მგ ბუპივაკაინი) შეიძლება გამოიწვიოს მაღალი სპინალური ბლოკადა და მძიმე ჰიპოტონია. ამის მიზეზია თავზურგტვინის სითხის რაოდენობის დაქვეითება ეპიდურულ სივრცეში საანესთეზიო ხსნარის შეშვებასთან დაკავშირებით. მოსალოდნელია აგრეთვე მაგარი გარსის დეფექტის გავლით ანესთეტიკის სუბარაქნოიდულ სივცეში მოხვედრაც. ყოველივე ამის გამო მოცემულ შემთხვევაში რეკომენდირებულია ანესთეტიკის მთლიანი მოცულობა იყოს არაუმეტეს 2მლ-ის.

უფრო იშვიათად მაღალი სპინალური ბლოკადა ვითარდება მოულოდნელად, ანესთეტიკის სტანდარტული დოზის ინტრათეკალურად შეყვანის შემდეგ, ან როცა დიდი დოზა (ეპიდურული) შეცდომით შეჰყავთ სუბარაქნოიდულ სივცეში.

ნიშნები – ხელის თითების პარესთეზია (C5 – 7) მაღალი ბლოკადის პირველი მანიშნებელია. აღინიშნება ბრადიკარდია, ცხვირის გაჭედვა და ჰორნერის სინდრომი. (კისრის სიმპატიკური წნულის ბლოკადა) მძიმე შემთხვევებში აღინიშნება სუნთქვის პროგრესული დეპრესია და ბლოკადა.

საწინააღმდეგო ღონისძიებები – პაციენტი უნდა დავარწმუნოთ, რომ აღნიშნული სიმპტომები რამოდენიმე ხანში გაივლის. ჰიპოტენზიის მკურნალობა ისეთივეა, როგორც ზემოთ იყო მოყვანილი. პროგრესული აპნოეს მკურნალობა კი ისევე, როგორც ტოტალური სპინალური ბლოკადის დროს.

ხანგრძლივი სპინალური ბლოკადა:

გაუტკივარების სათანადო დონის მიღწევა ხდება 2,5მგ სუფთა ბუპივაკაინის ფრაქციული ინტრათეკალური ინექციის ხარჯზე.

დადებითი მხარეები – როცა დგას სუბარაქნოიდული კათეტერი, ჰიპოტენზიასტან და ანესთეტიკის მაღალ გავრცელებასთან დაკავშირებული პრობლემები გაცილებით დაბალია. ხანგრძლივი გაუტკივარების აუცილებლობის შემთხვევაში კათეტერის საშუალებით შესაძლებელია ანესთეტიკის დამატებითი დოზის შეყვანა. გაუტკივარების ეს მეთოდი ნაჩვენებია ძლიერ მსუქან პაციენტებში.

უარყოფითი მხარეები – სუბარექნოიდულ სივრცეში კათეტერის არსებობა ზრდის მნინგიტის განვითარების ალბათობას. არის ზურგის ტვინის ნერვების დაზიანების ალბათობაც, რომლის დროსაც ვითარდება "რაშის კუდის სინდრომი.

ეპიდურული გაუტკივარება საკეისრო კვეთის დროს:

ეპიდურული გაუტკივარება იშვიათად გამოიყენება გეგმიური ქირურგიული ჩარევის დროს. გაუტკივარების მისაღწევად საჭიროა გარკვეული დრო და არაადექვატური გაუტკივარების სიხშირე მაღალია. სხვა მდგომარეობაა, როდესაც მშობიარობაში მყოფ პაციენტს უკეთდება სამშობიარო მოქმედების ეპიდურული გაუტკივარება. საჭიროების შემთხვევაში ანესთეზია შეიძლება გავაღრმაოთ, რათა უზრუნველვყოთ ადექვატური გაუტკივარება ოპერაციის მსვლელობაში.

სასწრაფო საკეისრო კვეთა:

ანესთეტიკი – გამოიყენება 2%-იანი ლიდოკაინი 1:200000 ადრენალინთან ერთად. მოქმედებს სწრაფად, ოპერაციის დაწყება შეიძლება ანესთეტიკის შეყვენიდან 5 – 10წთ-ის შემდეგ.

ბლოკის სიმაღლე – ანესთეტიკის 15 – 20მლ უზრუნველყოფს გაუტკივარებას T4 დონემდე.

ჰიპოტენზია არაა დამახასიათებელი, თუ ეპიდურული კათეტერით მანამდე ხდებოდა ანესთეტიკის შეყვანა. ამის მიზეზეა სიმპათიკური ბლოკის მიმართ ადაპტაცია და აუტოტრანსფუზია საშვილოსნოს შეკუმშვების დროს.

ეპიდურული გაუტკივარება გეგმიური საკეისრო კვეთის დროს:

ანესთეტიკი – 2%-იანი ლიდოკაინი + ადრენალინი 1:200000, ან 0,5%-იანი ბუპივაკაინი ± ადრენალინი 1:200000, ან 0,75%-იანი როპივაკაინი. ანესთეტიკის 20 – 25მლ ჩვეულებრივ იძლევა ადექვატურ გაუტკივარებას. მოქმედების დაწყების სისწრაფით ლიდოკაინი ყველას ჯობნის, მაგრამ მისი მოქმედება საშუალოდ გრძელდება 1სთ-ს. ანესთეტიკზე ოპოიდის, მაგალითად 100 – 150მკგ ფენტანილის დამატება პოტენცირებას უკეთებს გაუტკივარებას.

ზრდადი დოზების ტექნიკა – ხდება ანესთეტიკის მცირე დოზების (5 – 7მლ) ფრაქციული ინექციები. უმჯობესია ინექციების დროს პაციენტი იცვლიდეს პოზიციას. (მჯდომარე, მწოლიარე, გვერდზე და ა.შ.) ამ მეთოდის დროს, დიდი საერთო დოზის გამო, იზრდება ანესთეტიკის ტოქსიური ზემოქმედება.

ბოლუსური დოზების ტექნიკა – ამ დროს ანესთეტიკი ეპიდურულ სივრცეში კარგად ვრცელდბა, მაგრამ არის გართულების განვითარების ალბათობა მისი შემთხვევითი ინტრავენური ინექციის გამო. ტესტ-დოზაზე ნეგატიური პასუხის მიუხედავად არისკონვულსიების და პაციენტის გულის გაჩერების პოტენციური რისკი. ეს რისკი მცირდება, თუ ინექცია ხდება ნემსის საშუალებით, ნელა და ამ დროს უნდა იყოს მუდმივი კონტაქტი პაციენტთან.

ჰიპოტენზია – სპინალურ გაუტკივარებასთან შედარებით იშვიათია, რადგან ბლოკადა ხდება თანდათანობით. მკურნალობა ისეთივეა, როგორც სპინალური ანესთეზიის დროს. გაუტკივარების დაწყებამდე უნდა მოხდეს 1 ლიტრამდე რინგერის გადასხმა.

ღონისძიებები არაადექვატური ბლოკის დროს:

  • არაადექვატური ბლოკის ალბათობა მცირდება, თუ ხდება ბლოკის გავრცელების ზღვარის გულმოდგინედ შეფასება და აგრეთვე თუ ანესთეტიკს დამატებული აქვს ოპოიდი.
  • დაამშვიდეთ პაციენტი.
  • გამოიყენე აზოტის ქვეჟანგისა და ჟანგბადის ნარევი. (ენტონოქსი)
  • ბლოკის ინტენსივობის გაზრდა შეიძლება ფეხების მხარის აწევით.
  • ინტრავენურად შეიყვანეთ ოპოიდი.
  • სთხოვეთ ქირურგს მოახდინოს დამატებით პერიტონიუმის ინფილტრაცია 0,5 - 1%-იანი ლიდოკაინის ხსნარით.
  • თუ ზემოთაღნიშნული ღონისძიებები არაეფექტური გამოდგა, ან პაციენტი სტრესულ მდგომარეობაშია, გადადი ზოგად გაუტკივარებაზე.


კომბინირებული სპინალურ – ეპიდურული გაუტკივარება:

ეს მეთოდი იხმარება როგორც გეგმიური, ისე სასწრაფო საკეისრო კვეთის დროს. ამ დროს პაციენტის პოზიციის შეცვლით ადვილად შეგვიძლია მივაღწიოთ გაუტკივარების საჭირო დონეს, გარდა ამისა ეპიდურული კათეტერის საშუალებით შესაძლებელია პოსტოპერაციული ტკივილის გაყუჩება. ყველაზე ხშირად გამოიყენება "ნემსი ნემსში" მეთოდი.

ჯერ ხდება ეპიდურული სივრცის პუნქცია "ტუოხის" ნემსით. შემდეგ სპინალური ნემსის საშუალებით, ტუოხის ნემსის გავლით, ხდება ინტრათეკალურად ანესთეტიკის შეყვანა. ნემსის ამოღებამდე ეპიდურულ სივრცეში იდგმება კათეტერი.

აღნიშნულ მეთოდს ახასიათებს გარკვეული ნაკლოვანებები:
  • მეტალის ფრაგმენტები, რომელიც შეიძლება იმყოფებოდეს "ტუოხის" ნემსის სანათურში, სპინალური ნემსის ჩადგმისას მოხვდება სუბარექნოიდულ სივრცეში. ამ პრობლემის თავიდან ასაცილებლად დანერგილია ტუოხის ნემსის მოდიფიკაცია, რომელსაც მოხრილ წვერზე აქვს მცირე ზომის ნახვრეტი, სადაც გაივლის სპინალური ნამსი.
  • ანესტეტიკის ინტრათეკალური ინექციის შემდეგ, პაციენტი ვერ გრძნობს ტკივილს და დისკომფორტს, ეპიდურული კათეტერის ჩადგმის დროს, რაც ნერვების დაზიანების საფრთხეს ზრდის. "ორი ინექციის" მეთოდი, როცა სპინალური ინექცია და ეპიდურული კათეტერიზაცია ხდება სხვადასხვა დონეზე, ხსნის ამ პრობლემას. რა თქმა უნდა ეპიდურული კათეტერი იდგმება სპინალურ ინექციამდე.
  • ტესტ-დოზის შეშვება, უკვე განხორციელებული სპინალური ინექციის შემთხვევაში, ვერ ავლენს ეპიდურული კატეტერის არასწორ მდებარებას, ამიტომ მისი დიფერენცირება უნდა მოხდეს მანამდე.
  • არის მონაცემები, რომ კომბინირებული სპინალურ – ეპიდურული ანესთეზიის გამოყენებისას მენინგიტის განვითარების ალბათობა მეტია.


საშვილოსნოს რელაქსაცია ნიტროგლიცერინის საშუალებით:

საშვილოსნოს ურგენტული რელაქსაცია ხშირად ხდება საჭირო სამეანო მანევრების დროს, როგორც საკეისრო კვეთის, ისე ვაგინალური მშობიარობის დროს. თუ პაციენტს ამ დროს უტარდება ზოგადი გაუტკივარება, გამოიყენება ინჰალაციური ანესთეტიკები. (ჰალოტანის ჯგუფი) რეგიონული გაუტკივარების დროს, კი ნიტროგლიცერინს შეუძლია ამ ფუნქციის შესრულება. ხდება ინჰალატორის მეშვეობით ნიტროგლიცერინის ენის ქვეშ შესხურება. თითო შესხურების დროს გამოიფრქვევა 0,4მგ ნიტროგლიცერინი. რეკომენდირებული ერთჯერადი დოზაა – 0,8მგ. მოქმედება იწყება 40წმ-ში, პიკს აღწევს 120წმ-ში და საშუალოდ გრძელდება 5 წთ. ამ სახით ნიტროგლიცერინის გამოყენების დროს ჰიპოტენზია როგორც წესი არ ვითარდება.

ადგილობრივი / ინფილტრაციული გაუტკივარება საკეისრო კვეთის დროს:

შეიძლება საჭირო გახდეს, თუ პაციენტს აქვს პრობლემები ანესთეზიოლოგიური თვალსაზრისით, როცა ანესთეზიოლოგი ადგილზე არ იმყოფება, ან ურგენტულ შემთხვევებში, როცა ადგილი აქვს პროფუზულ სისხლდენას.

საბაზისო ტექნიკა:

  • მუცლის წინა კედლის ანესთეტიკით შრეობრივად ინფილტრაცია.
  • პარავერტებრული ბლოკადა და / ან მუცლის სწორი კუნთის ბუდის ბლოკადა განაკვეთის ხაზის ინფილტრაციასტან ერთად. განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს ილიოჰიპოგასტრიული ნერვის ბლოკადას ორივე მხარეს.
  • ვისცერალური რეფლექსების კუპირება აგრეთვე შეიძლება უტერო – ვეზიკალურ ნაკეცში და პარაცერვიკალურ არეში ანესთეტიკის ინექციის გზით.
  • გაუტკივარებისათვის გამოიყენება 100 მლ-მდე 0,5% ლიდოკაინი + ადრენალინი 1:200000.


პოსტოპერაციული ტკივილის მკურნალობა:

ინტრამუსკულარული ოპოიდები – მორფინი 200მკგ/კგ დოზით, საჭიროების შემთხვევაში შეიძლება ინექციის ყოველ 3 სთ-ში გამეორება.

პაციენტის მიერ კონტროლირებადი ანალგეზია – მორფინის ინფუზია 1მკგ/კგ + ბოლუსური 2მგ დოზები. ბოლუსებს შორის მინიმალური დრო – 5წთ.

არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები – აქვეითებენ ოპოიდებზე მოთხოვნილებას. ამცირებენ განაკვეთის არეში ტკივილს და აგრეთვე საშვილოსნოს ტკივილს მისი კუმშვადობის დაქვეითების გამო.ეს პრეპარატები შეიძლება ვიხმაროთ ასთმიან პაციენტებთან, თუ არ აღინიშნება ამ წამლების მიმართ ჰიპერმგრძნობელობა. ასთმიანებში ასპირინის და ამ ჯგუფის სხვა პრეპარატების მიმართ ჰიპერმგრძნობელობა საშუალოდ აღინიშნება 5 – 10%-ში. ჩვეულებრივ გამოიყენება ორალური, ან რექტალური გზა. დიკლოფენაკი – 100მგ სანთელი ოპერაციის ბოლოს. შემდგომ 50მგ ორალურად 8 სთ-ში ერთხელ. იბუპროფენი 400მგ 8სთ-ში ერთხელ.

ეპიდურული ოპოიდები – დიამორფინი 2,5მგ 5მლ ფიზიოლოგიურ ხსნარში. 75მკგ კლონიდინის დამატება ახანგრძლივებს მის მოქმედებას.

სპინალური ოპოიდები – 300მკგ დიამორფინის ადგილობრივ ანესთეტიკთან ერთად ინექცია უზრუნველყოფს 8 – 12სთ-იან ანალგეზიას. მორფინს 200 – 500მკგ დოზით უფრო ხანგრძლივი ეფექტი აქვს, მაგრამ უფრო ხშირია რესპირატორული დეპრესია, კანის ქავილი და გულისრევა.

ეპიდურული ინფუზია – 0,1% ბუპივაკაინი 2მკგ/მლ ფენტანილთან ერთად. საჭიროა სენსორული და მოტორული ბლოკის სიმაღლის, არტერიული წნევის, სუნთქვის და ცნობიერების დონის მონიტორინგი გამოცდილი მედპერსონალის მიერ.

ადგილობრივი ანესთეზია – ბილატერალური ილიო – ინგვინალური და ილიო – ჰიპოგასტრული ნერვების ბლოკადა.(L1) 10 – 15მლ 0,25% ბუპივაკაინი შეჰყავთ ორივე მხარეს.

ჭრილობის ადგილობრივი ანესთეტიკით ინფილტრაცია – 25მლ 0,5%, ან 50მლ 0,25% ბუპივაკაინით. კუნთების ინფილტრაცია ხდება აპონევროზის გაკერვის შემდეგ, ხოლო კანში ნემსის შეყვანა ხდება ჭრილობის პირიდან 1 – 1,5 სმ სიღრმეზე.

ლიტერატურა:

Rocke DA, Rout CC. Volume preloading, spinal hypotension and Caesarean section. British Journal of Anaesthesia 1995; 75: 257-259.Click here for Medline link

Hall PA, Bennett A, Wilkes MP, Lewis M. Spinal anaesthesia for Caesarean section: comparison of infusions of phenylephrine and ephedrine. British Journal of Anaesthesia 1994; 73: 471-474.Click here for Medline link

Capogna G, Celleno D. Improving epidural anaesthesia during Caesarean section: Causes of maternal discomfort or pain during surgery. International Journal of Obstetric Anesthesia 1994; 3: 149-152

Husaini SW, Russel IF. Volume preload: lack of effect in the prevention of spinal-induced hypotension at Caesarean section. International Journal of Obstetric Anesthesia 1998; 7: 76-82  Click here for IJOA link

Burton A, Camann. Electrocardiographic changes seen during cesarean section: a review. International Journal of Obstetric Anesthesia 1996; 5: 47-53. Click here for IJOA link

Graham D, Russell IF. A double blind assessment of the analgesic sparing effect of intrathecal diamorphine (0.3mg) with spinal anaesthesia for elective Caesarean section. International Journal of Obstetric Anesthesia 1997; 6: 224-230. Click here for IJOA link

შემდეგი თავი: